ÖZET
Bu çalışma, refah zihniyetinin dönüşümünü ahlaki bir çerçeve içerisinde incelemekte ve böylece Protestan ahlâktan Katolik ahlâka geçişe dair derin bir söylem ortaya koymaktadır. Küreselleşmenin ortaya çıkışı, refah devletinin temellerini sarsmaya başlayan yankıları serbest bırakmıştır. Protestan ahlak, yoksulluğu ahlaki bir başarısızlık olarak kabul etmekte ve yüce gönüllü bireylerin, yoksullara karşı iyilik yapmayı kişisel kurtuluşun bir aracı olarak algılaması fikrini reddetmektedir. Dayanışma, toplumsal uyum ve eşitlikçi bir toplum arzusu gibi temel kavramlar, 1970’lerden bu yana refah anlayışının dönüşümünde hayati bir önem taşımaktadır. Refah devleti, Katolik gelenek içinde ahlaki meşruiyet arayarak bir dönüşüm geçirmiştir. Bu, Protestan ahlak kurallarından Katolik ahlak kurallarına doğru belirgin bir değişimin sinyalini vermektedir. Artık sosyal refah; Protestan çalışma etiği yerine, dayanışma ve karşılıklı yardımdan oluşan Katolik etik çerçevesine başvurularak düzenlenmeye başlamıştır. Bu araştırma, yalnızca devlet müdahalesinin kısıtlanması ve sosyal refah alanında yeni aktörlerin ortaya çıkması gibi süreçlere değinerek değil, aynı zamanda Katolik etiğin yeniden canlandığı iddiasını geliştirerek, refah devleti kriziyle başlayan dönemi ele almakta ve teorik bir tartışma penceresi açmaktadır.